- Ja, Nicolas III, Król Belgów, autoryzuję dowolne użycie nagranych obrazów i dźwięku – mówi monarcha do kamery dokumentalisty Duncana Lloyda. Reżyser towarzyszy mu podczas dyplomatycznej wizyty w Turcji. Jednak wszystko, co istotne rozgrywa się po części oficjalnej: gdy do delegacji przychodzi informacja o deklaracji niepodległości belgijskiego regionu Walońskiego, a lotnisko blokuje burza magnetyczna. Władca z najbliższymi współpracownikami rezygnuje z procedur i rusza w szaloną podróż przez Bałkany i Morze Śródziemne do Brukseli. A po drodze rewiduje swoją rolę jako przywódcy narodu.

„Król Belgów” to przewrotny mokument. Jego twórcy, Peter Brosens i Jessica Woodworth przedrzeźniają formułę podobnych filmów, drwią z klisz i stylu bycia dokumentalistów. Z brawurą portretują bezsilnego króla-kukiełkę, który nagle przypomina sobie prawdziwe życie: jedząc kebab z serbskimi wieśniakami czy prowadząc samochód. Nie brakuje tu politycznych żartów ze stereotypów, ale i refleksji nad rolą monarchii w XXI wieku. Między seriami gagów twórcy łapią coś z atmosfery współczesnej Europy, pogrążonej w biurokracji i procedurach, gdy tak bardzo brakuje autorytetów i mężów stanu. Na marginesie szalonej komedii, tęsknią za polityką tworzoną przez osobowości, a nie tylko agentów PR.