Przedmieścia Los Angeles. Kraniec świata. Bez samochodu nie sposób dotrzeć do centrum. Ale auto Izzy jest popsute. Dziewczyna budzi się w obcym łóżku obok mężczyzny, którego twarzy ani imienia nie pamięta. Ma kaca i poplamiony uniform sugerujący, że poprzednią noc spędziła jako barmanka. Może byłby to poranek jak wiele innych, gdyby Izzy nie odkryła, że jej były chłopak wyprawia dziś imprezę zaręczynową. Stara miłość nie rdzewieje, a zazdrość zaczyna dawać o sobie znać. Wkurzona Izzy postanawia przedrzeć się przez Miasto Aniołów (choćby na piechotę) i wkroczyć z butami do raju, z którego została wyrzucona. Brakuje jej spokoju, który dawał jej związek. Nie ma go też w pełnometrażowym debiucie Christiana Papierniaka – operującym rwanymi ujęciami i opowiadającym o bohaterce, którą definiuje ruch, krzyk i desperackie dążenie do celu. Izzy jest na skraju załamania nerwowego, jest kobietą pod presją. Ale znajduje spokój. Tyle że w sytuacji, której nikt z nas – ani ona sama – by się nie spodziewał.