Dziesięcioletni Majid jest sierotą. Jego starszy brat nie nadaje się na opiekuna. Chłopiec sprzedaje książki i czyści buty na ulicach Mohammedii. Wciąż nawiedzają go koszmary przypominające o stracie rodziców. Już nawet nie pamięta ich twarzy. Szukając zdjęć i wspomnień Majid wyrusza do Casablanki.

Mówi reżyser: „Czuję silny związek z Majidem, bo jako dziecko straciłem pamięć i nie mam wspomnień z dzieciństwa. Chciałbym, żeby ludzie, szczególnie w Maroku, okazali współczucie dzieciom, które spotykają na ulicach i popatrzyli na świat oczami małego chłopca.”