Aleksandr Sokurow to człowiek-instytucja współczesnej kinematografii rosyjskiej. Od początku swej przygody z filmem – niepokorny, mający swoje zdanie nie tylko w kwestiach związanych ze sztuką filmową. Jego szerokie spojrzenie na pracę filmowca, zataczające kręgi filozoficzne i społeczne, historyczne i polityczne jest przedmiotem dokumentalnego eseju Kilpeläinen, wykształconej w Wszechrosyjskim Uniwersytecie Kinematografii w Moskwie (rocznik ’86).

Jeśli dzieła twórcy wiele mówią o nim samym – to filmy Sokurowa zaświadczają o wyjątkowej wrażliwości artystycznej rosyjskiego mistrza. W „Głosie Sokurowa” występuje w roli mędrca, czasem proroka, a z pewnością – obserwatora z zacięciem akademickiego wykładowcy, który dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniami, osobistymi przeżyciami, a przede wszystkim – poglądami na to, kiedy kino jest dobre. A kiedy – nie jest. Szczególnie ciekawe wydają się historiozoficzne dywagacje na temat przyszłości Rosji, gdzie jednym z punktów wyjścia diagnozujących przemiany społeczne jest odniesienie do przemian w kinematografii, ze szczególnym uwzględnieniem tej dla reżysera szczególnie ważnej: radzieckiej/rosyjskiej.

„Głosu Sokurowa” warto posłuchać – jak zresztą każdego, który jest tak zreflektowany i analityczny, szczery i prawdziwie mądry, wyważony i do gruntu humanistyczny.