Projekt ROBERTO DELIRA – Rekonstrukcja / Destrukcja to niezależna solowa droga artystyczna Roberta Jaworskiego – frontmena eksperymentalno-folkowego Żywiołaka.

Ta trwająca od kilku zaledwie lat przygoda zaczęła się tak naprawdę o wiele wcześniej. W czasach swych pierwszych muzycznych projektów Delira zdradzał już zainteresowania instrumentami szarpanymi. Była to gitara, banjo, mandoliny i mandole. Momentem znaczącym w jego historii było odnalezienie na norweskim squocie starej arabskiej lutni, którą uzdatniwszy, przemycił potem do wielu kompozycji Żywiołaka. Charakterystyczne partie żywiołakowych utworów takich jak „Latawce” czy „Czarodzielnica” były pierwszymi oznakami kształtującego się w nim estety muzyki lutniowej.

Swą pasją do poszukiwania stylów i rozwiązań lutniowych zdołał też skutecznie zarazić gitarzystów Żywiołaka.

Lutnię słychać również w jego projekcie Delira&Kompany.

Instrument ten wszedł na stałe do wielu jego kompozycji, a projekt rekonstrukcja /destrukcja jest swoistym „kontinuum” tej fascynacji. Tak też nazywa się jego pierwsza solowa płyta, która ukaże się już 17 grudnia 2020 nakładem Karrot Kommando.

Robert Jaworski wśród swych lutniowych bohaterów śmiało wymienia nowatorskiego Totte Mattssona z zespołu Hedningarna oraz minimalistycznego Jozefa Van Wissema. To ich style najbardziej wyczuwalne są w rekonstruowanej oraz autorskiej muzyce Deliry.

Jaworski w mniejszym lub większym stopniu przemycił m.in. ten instrument do soundtracku gry komputerowej Wiedźmin III, zaproszony do współpracy przez głównego kompozytora tej produckji, Marcina Przybyłowicza. Z innych mniej lub bardziej ważnych kooperacji, Jaworski ma na swoim koncie współpracę z Kapelą ze wsi Warszawa, Czesławem Mozilem (przy okazji projektu Loopus Duo), czy Adamem O.S T.R Ostrowskim (przy okazji produkcji muzyki do gry komputerowej World of Tanks).

Swój kolejny już, autorski model tego instrumentu traktuje jako niekończącą się artystyczną materię. Czerpie z niego inspirację do muzyki współczesnej oraz stylizowanej do form muzyki dawnej osnutej nostalgiczną i oniryczną przestrzenią dźwiękową. Bardzo nastrojowe i ekscentryczne zarazem formy wyrazu artystycznego przedstawiają go jako „romantycznego punkowca”.