Książka, łącząca elementy rozważań filozoficznych z opisem ważnego zjawiska popkultury, próbuje rozstrzygnąć paradoksy horroru w literaturze, filmie oraz najogólniej w sztuce. „Zwykle unikamy tego, co wywołuje stres – zauważa autor. – Nie sterczymy dla rozrywki w korkach samochodowych, nie uczestniczymy – jeśli nie musimy – w sekcjach zwłok. Dlaczego więc tak chętnie poddajemy się fikcjom, które nas przerażają?” Carroll, chcąc dotrzeć do istoty zjawiska, bada relacje między horrorem a emocjami, jakie ten wyzwala. Są to emocje gwałtowne, choć paradoksalnie nieuzasadnione: boimy się przecież czegoś, o czym wiemy, że nie istnieje. Z drugiej strony, niesamowite bądź krwawe opowieści, wywołujące strach i poczucie dyskomfortu, przez wieki nie tracą na popularności. Horror, jako gatunek literacki i filmowy, a także rodzaj estetyki, jest w gruncie rzeczy tworem schematycznym, a skuteczność pewnych jego konwencji i sposobów oddziaływania na ludzkie emocje – wykalkulowana i sprawdzona w praktyce.