Wendy Northcutt, pomysłodawczyni Nagród Darwina, od przeszło dziesięciu lat kolekcjonuje świadectwa szokującej głupoty. Pomysł nagradzania osób, które przysłużyły się puli genów ludzkości, eliminując z niej – w sposób wyjątkowo bezmyślny – samych siebie, natychmiast spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem. Kapituła Nagród Darwina nieustannie zasypywana jest tysiącami listów z kolejnymi nominacjami. Każdego miesiąca pięć milionów internautów swymi głosami, uwagami i komentarzami współtworzy ostateczną listę laureatów najmniej pożądanej nagrody na świecie. Mieszkaniec Filadelfii, który postrzelił się w ramię, by sprawdzić, jakie to uczucie, a po wyjściu ze szpitala strzelił do siebie raz jeszcze, żeby – jak powiedział – przekonać się, czy za drugim razem boli tak samo; młoda Portugalka, ciężko raniona przez własne dziecko, któremu dała się pobawić rewolwerem w nagrodę za zjedzenie obiadu; kompletnie pijany jednoręki kierowca, rozmawiający podczas jazdy przez telefon komórkowy; przewodniczący składu sędziowskiego, który podczas rozprawy wyciągnął zawleczkę granatu, przedstawionego mu jako dowód rzeczowy – oto kilkoro z rzeszy bohaterów tej zadziwiającej, ale i pouczającej książki.