Koniec wakacji. Jest pierwszy dzień, kiedy Artie Howard idzie do nowej szkoły, do gimnazjum. I jest to dla niego początek niekończącego się koszmaru, który za sprawą niewiadomych sił lub niewytłumaczalnego mechanizmu jest zmuszony przeżywać ciągle na nowo.

Dzień rozpoczyna się niefortunnie: Artie na dzień dobry spada z łóżka, wali głową o podłogę, poraża go prąd, polewa syropem włosy i koszulkę; po drodze ciężarówka rozchlapuje kałużę tak, że chłopak wygląda w mokrych spodniach, jakby się posiusiał. Kiedy dociera do szkoły, jego pies dogania go i atakuje dyrektora. Potem Artie naraża się najbardziej lubianemu chłopakowi, Cegle, i robi sobie z niego śmiertelnego wroga. Następnie myli klasy, wyrzuca cennego skorpiona przez okno, trafia do przerażającej piwnicy pełnej trupów, naraża się najładniejszej dziewczynie w szkole, a obiad w stołówce to prawdziwa katastrofa.

Artie pragnie wydostać się ze szkoły i aby ten dzień wreszcie się skończył. Jednak pierwszy dzień powtarza się. Nie wiadomo dlaczego, ale scenariusz jest nieomal identyczny. Następują wariacje na temat. Ponad to Artie stara się nie powtarzać swoich poprzednich błędów. Mimo to eskalacja niedorzecznych zbiegów okoliczności i wypadków postępuje. Koszmar trwa. Kolejna odsłona pierwszego dnia – i przerażający ciąg wydarzeń rozwija się. Tym razem zdarzenia nie mają zupełnie logicznego wytłumaczenia. Przechodzimy na poziom fantazji. Jak zatrzymać szalejącą karuzelę losu?