Niezwykła książka o dążeniu do miłości i wyrwania się z getta tradycyjnej społeczności muzułmańskiej. Przejmująca opowieść o młodej muzułmance i jej rodzinie, mieszkających od kilku lat w Finlandii.

Anyżka chce być jak inne nastolatki. Malować paznokcie. Tańczyć flamenco. Chodzić na imprezy. Rozmawiać z chłopcami. Iść na koncert Madonny. Nic nadzwyczajnego. Nawet balkon chciałaby mieć zwyczajny, jak inni mieszkańcy kraju, do którego sprowadziła się z rodziną: obsadzony kwiatami, zachęcający do pogawędek. Zdaniem ojca każde z tych pragnień zasługuje na karę a bicie jest tylko jedną z możliwości. A czy naprawdę byłoby źle, gdyby w Koranie zaistniała sura czerwonego bikini? Gdyby można było spytać Proroka, dlaczego jest tak nieznośnie poważny? Anyżka chowa w głowie – i w pamiętniku – całą masę takich pytań, marzeń, wyimaginowanych rozmów z Alem Gorem – jedynym „Al”, który nie budzi jej sprzeciwu. Przyjaźń z Wandą, córką sławnej pisarki przynosi jej wspaniałe zmiany. Niestety, rodzina czuwa…

Wciągająca, doskonale napisana rzecz o sile tradycji, wyobcowaniu i walce o własne szczęście, staje się, jak zawsze u Snellman, uniwersalną przypowieścią.