Nie wiadomo gdzie, kiedy i w jakich dokładnie okolicznościach rozgrywa się akcja tej powieści. Nie wiadomo, kim dokładnie są jej bohaterowie i czego poszukują. Nie jest jasne, dlaczego zachowują się tak, jak się zachowują. Wiadomo, że jest szaro, ponuro, smutno i bardzo niebezpiecznie. Że Maria Savari, główna bohaterka, młoda kobieta, przybywa, najprawdopodobniej w poszukiwaniu wolności, do pewnego miasta wraz z dwójką małych dzieci, mężem i parą przyjaciół z niewielkiej wsi, leżącej na północy, co równoznaczne jest z granicą świata. Trzymająca cały czas w napięciu książka Marianne Gruber to powieść o państwie, które mimo pozorów wolności jest państwem totalitarnym. To także opowieść o próbie przekraczania granic i nadziei na odzyskanie miłości i wolności.

Kiedy w 1986 roku „Stacja pośrednia” została opublikowana w Austrii, odebrano ją jako swego rodzaju powieść science-fiction, można jednak domniemywać, że autorka oparła się na powojennych doświadczeniach swojego kraju, gdy Austria była podzielona na kilka stref okupacyjnych. Dziś wiemy dużo o totalitaryzmach i obraz ukazany przez Gruber nie wydaje się utopią. To książka niezwykle aktualna jako wszechstronna diagnoza systemów polityczno-ekonomicznych, w których człowiek skazany jest na niepowodzenie oraz izolację.