Mieszkam w Finistère, ponieważ się tu przeprowadziłam. Nie przez przypadek, w życiu doświadczonej kobiety nie ma przypadków. (…) Tak samo jak partner, każdemu pisane jest miejsce. Trzeba tylko znaleźć to swoje wśród miliardów cudzych, trzeba być uważnym, trzeba wybierać.

Finis terrae. Kres ziemi. Finistère. Tu, gdzie kończy się ziemia Europy, w niewielkim francuskim departamencie w Bretanii, szwedzka poetka i pisarka Bodil Malmsten znajduje swoją małą arkadię. Remontuje stary dom i na kamienistej nieurodzajnej glebie, smaganej wiatrem znad oceanu, wyczarowuje swój pierwszy ogród. Kopie grządki, sadzi kwiaty, podlewa, walczy z kretami, plagą ślimaków, powodzią. W międzyczasie poznaje okolicznych mieszkańców i ich obyczaje, uczy się języka, boryka z francuską biurokracją i u progu piędziesiątki odnajduje sens życia oraz bezcenną wolność robienia tego, co chce. I pisze o tym książkę. O życiu w Finistère, gdzie zagadką są nie tylko prastare menhiry o niewiadomym pochodzeniu, ale także wysoka cena wody na rachunku.

„Cena wody w Finistère” to przesycona humorem, błyskotliwa i prowokująca do refleksji opowieść o poszukiwaniu i odnajdywaniu swego miejsca na ziemi, sensie życia i szczęściu. Po trosze subiektywny przewodnik po regionie północnej Francji, po trosze poetycki pamiętnik, esej i bardzo osobisty komentarz do współczesności, ujawniający głęboką wrażliwość autorki.