Jeszcze do niedawna powszechnie uważano, że sprawiedliwości nie tylko musi stać się zadość, ale że należy ją też wymierzać w sposób publiczny. Wykonanie egzekucji na oczach jak największej widowni było więc rzeczą niezwykle istotną.

Autor „Publicznych egzekucji” – obficie czerpiąc z dawnych opisów i relacji – ukazuje m.in.:

• cierpienia zadawane niewolnikom na arenach starożytnego Rzymu;
• drogę do Tyburn, gdzie wieszano skazanych przez londyńskie sądy;
• wieszanie, włóczenie i ćwiartowanie – najstraszniejszą karę, przewidzianą dla winnych zdrady stanu;
• palenie na stosie – nie tylko heretyków, ale także podejrzanych o czary; ten sam los spotykał fałszerzy monet i kobiety winne zamordowania męża;
• rządy terroru, gdy francuska gilotyna pracowała bez wytchnienia, by uwolnić naród od „wrogów Republiki”;
• wreszcie, wykonywane jeszcze do niedawna wyroki śmierci na krześle elektrycznym, uważane za bardziej humanitarne niż przez powieszenie.