Wydarzenia 2008 roku zmusiły ekonomistów do zakwestionowania podstawowych założeń dotyczących formułowania przewidywań. Jak to możliwe, że nikt nie zorientował się, że nadciąga prawdopodobnie największy w dziejach kryzys finansowy? Dlaczego makromodelowanie tak strasznie nas zawiodło właśnie wtedy, kiedy było najbardziej potrzebne? Nawet wyrafinowane systemy prognozowania Rady Rezerwy Federalnej ani Międzynarodowego Funduszu Walutowego nie pozwoliły przewidzieć przebiegu zdarzeń. Jeszcze dwadzieścia cztery godziny przed katastrofą powszechna świadomość nie krążyła nawet wokół możliwości zwykłej recesji, nie mówiąc o najgorszym od osiemdziesięciu lat kryzysie. Dlaczego praktycznie każdy znaczący ekonomista i polityk mylił się w tak ważnej kwestii?

W swojej najnowszej książce Alan Greenspan zastanawia się nad tymi pytaniami i wskazuje własne błędy, których analiza skłoniła go do zmiany poglądów i zbliżenia do ekonomii behawioralnej i teorii noblisty Daniela Kahnemana.

Czy jesteśmy wstanie formułować nasze prognozy bardziej trafnie? Autor odpowiada twierdząco. Nie możemy jednak opierać przewidywań na samych liczbach. Konieczne jest uwzględnienie natury człowieka, psychologii i irracjonalnych zachowań.

„Mapa i terytorium” powinno zdaniem Greenspana stać się przewodnikiem, który pomoże nam uniknąć błędów w przyszłości.