Patrząc na krzyżyk naszego pradziada, matka musi opowiadać o starych, starych czasach. (…) A nam zdaje się, że tylko patrzeć, jak zejdzie znad łóżka mały Chrystus, usiądzie między nami, podeprze się, jak drewniane figurki w staropolskich kapliczkach.

Zafrasuje się, rozrzewni i zagada:

– O dawne, dobre czasy… Szli chłopcy ojczyźnie służyć, gdy mieli trzynaście lat. W niejednej było się wtedy bitwie. Nie wisiało się nad łóżkiem. Osłaniało się piersi rycerza.

„Dzieci ojczyzny” – zbiór opowiadań dla młodzieży o polskich wydarzeniach historycznych (od czasu Konstytucji 3 Maja 1791 roku, poprzez Powstanie Kościuszkowskie w 1794, Powstania narodowe – Listopadowe 1831 i Styczniowe 1863 aż po Legiony okresu 1914-1918.

W opowiadaniach znajdziemy miniaturowe studia charakterów dziecięcych opisane z  liryzmem utraconego i odległego świata, istniejącego już tylko we wspomnieniach.

Cechą charakterystyczną dla literatury młodopolskiej jest obecne w opowiadaniach zacieranie się różnicy między literaturą wysoką, odpowiadającą wymaganiom czytelników dorosłych, a twórczością dla dzieci.