„Wieśniak paryski” został napisany we wczesnym, surrealistycznym okresie twórczości Louisa Aragona. Polski tłumacz „Wieśniaka” tak pisze o tej entuzjastycznie chwalonej, wciąż (po niemal 90 latach od francuskiej premiery) otoczonej względami czytelników książce:

Nazywa się [ją] „powieścią-poematem, gdzie rzeczywistość graniczy z obrazami wizjonera”, „opowieścią o poszukiwaniu cudów codzienności na ulicach Paryża”, „jednym z najwyższych osiągnięć Aragona nadrealisty”.

„Wieśniak paryski” jest bowiem świadectwem potrójnym: to nowoczesna kronika Paryża, kronika ruchu dada i surrealizmu z ich bohaterskiej epoki, wreszcie zapis obrazów i przywołujących je słów-haseł, które […] będą Aragonowi towarzyszyć w całej poetyckiej drodze. […]

Relacja urzeczonego przechodnia staje się tu […] dokumentem narodzin nowoczesnego mitu miasta, jego tragizmu i odurzającej aury, w której pragnienie miłości miesza się z przeczuciem katastrof. […]

„Wieśniak paryski” jest […] cennym źródłem wiedzy o stanie myśli i ducha charakteryzującym środowisko poetów i malarzy skupionych wokół André Bretona. […] w „Wieśniaku paryskim” poczucie codziennej cudowności osiąga nieporównaną różnorodność i fascynującą siłę. Powaby i tajemnice Paryża budzą w Aragonie pasję, którą przekazuje nam z mistrzostwem tak doskonałym, że aż zapomina się o nim podczas czytania.