Jest lato roku 1875. Wielki poeta i autor baśni leży na łożu śmierci pod troskliwą opieką rodziny Melchiorów. Pod wpływem codziennych dawek morfiny Andersen znajduje się na pograniczu snu i jawy, krąży pomiędzy teraźniejszością i przeszłością. Dzięki takiemu zabiegowi Dalager ukazuje ostatnią podróż artysty: podróż we własne życie, w którym nierozerwalnie splecione są doznania osobiste i twórcze. Opisuje liczne kontakty i przyjaźnie Andersena, również z czołowymi twórcami ówczesnej Europy, m.in. z Heinem, Mendelssohnem, Schumannem, Lisztem, Balzakiem, Hugo, Dumasem, Dickensem. Wskazuje też na źródła literackich inspiracji poety: na przykład trwające dziesięć lat podróże po Europie, gdzie w wielu krajach, przede wszystkim w Niemczech, już za życia zdobył wielkie uznanie.