Mięso wołowe, które leżało przede mną, to było ciało jakiegoś przeżuwacza stojącego gdzieś na łące, tylko że opuściła je krew, rzeka, która tak szybko daje i odbiera życie, a z której pozostało tu już tylko kilka kropel perlących się na białym papierze.
Rzeźnik, który mówił o seksie przez całe dnie, był z takiego samego ciała, ale jego ciało było ciepłe, gdzieniegdzie jędrne, gdzieniegdzie miękkie. Rzeźnik także miał swoje lepsze i gorsze strony, wymagające, takie, które paliły się do tego, by przekształcić się w mięso. Moje ciało też było samo, a ja czułam pożar ogarniający moje krocze, kiedy słuchałam słów rzeźnika…

„Piękno jest w pragnieniu, w rozkoszy, w zgodzie ciała i słowa. Niestety! Czy to z braku tego, co zakazane, czy z braku tajemniczości, czy może niedopowiedzeń współczesna literatura popada w zimny, doświadczalnie kliniczny obraz rzeczy, zimny, czytaj sprośny, wulgarny, napisany językiem ubogim, wręcz anemicznym. To nie jest ostry erotyzm to zwyczajne porno. Zbyt często zapominamy, że prawdziwy erotyzm jest sztuką. Pamięta o tym doskonale Alina Reyes, co widać w jej powieściach od otoczonego aurą skandalu debiutanckiego »Rzeźnika« aż po ostatnią książkę »Le carnet de Rose«”.
— Patrick Besson