Głupia dziewczyna. Wściekła dziewczyna.
Lekarze: dać jej leki.
Leniwa dziewczyna. Po lekach ma w głowie papkę.
Matka bije dziewczynę. Dziewczyna się kurczy.
Dziewczyna cichnie. Cicha w domu. Cicha w szkole. Cicha myszka.
Dziewczyna znajduje nóż. Robi się mała, coraz mniejsza. Świat znika.
Na pewno jest zła, więc się tnie. Zła dziewczyna. Świat znika.

Charlie zdecydowanie zbyt wcześnie doświadcza okrucieństw losu. Ukochany ojciec popełnia samobójstwo, a dziewczynka nie znajduje oparcia w pogrążonej w żałobie i niemocy matce. Zostaje sama z lękiem i bólem, z ciężarem nie do udźwignięcia. Ucieka w głąb siebie, milknie i wraz z upływem lat staje się całkowicie samotną, smutną dziewczyną. W szkole skrzętnie ukrywa blizny po samookaleczeniach. Zupełnie nie pasuje do wesołych, pewnych siebie rówieśników. I oto pewnego dnia nowa koleżanka zwraca na nią uwagę; szybko rodzi się bliska przyjaźń. Po pewnym czasie Charlie traci przyjaciółkę w tragicznych okolicznościach. Dziewczyna rozsypuje się na milion kawałków, rozpacz wygania ją na ulicę i niemal doprowadza do unicestwienia. Zostaje jednak w porę uratowana i trafia do kliniki pełnej dziewczyn takich jak ona – karzących siebie same za to, że nie potrafią być szczęśliwe. Wkrótce Charlie zaczyna wierzyć, że jej życie ma wartość, a bolesne doświadczenia mogą stać się źródłem siły. Bo nawet kiedy jesteśmy na samym dnie, nie należy tracić nadziei…