Historia jednego z najdłużej trwających związków politycznych w dziejach Europy.

Nie da się zrozumieć współczesnej historii Polski, Litwy, Ukrainy i Białorusi bez zrozumienia dziedzictwa unii polsko-litewskiej.

Historię Europy Wschodniej zdominowała opowieść o ekspansji Imperium Rosyjskiego, jednak Rosja stała się mocarstwem dopiero po roku 1700. Przez trzysta lat największą potęgą Europy Wschodniej było państwo powstałe na skutek zawarcia unii przez Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie. Unia ta należała do najdłużej trwających unii politycznych w dziejach Europy. Ponieważ jednak jej żywot pod koniec XVIII wieku dobiegł końca, w ramach procesu, który myląco nazywany jest „rozbiorami Polski”, w standardowych ujęciach historii europejskiej jej dzieje przedstawia się tylko pobieżnie.

„Oksfordzka historia unii polsko-litewskiej” opowiada o kształtowaniu się opartego na konsensusie, wielonarodowego oraz pluralistycznego pod względem religijnym państwa, które budowano zarówno oddolnie, jak i odgórnie, na drodze pokojowych negocjacji, a nie wojny oraz podboju. Ta zrodzona w latach 1385‒1386 wizja unii politycznej okazała się pociągająca dla Polaków, Litwinów, Rusinów i Niemców, a następnie również mieszkańców Prus (1454) i Inflant (1561). Pomimo tego, że wewnątrz unii toczyły się często zażarte spory o jej charakter, wzajemne nieporozumienia nigdy nie przeważyły nad wizją Rzeczypospolitej jako unii ludów, stanowiącej jedną wspólnotę polityczną obywateli. Robert Frost podważa dotychczasowe interpretacje związku Polski i Litwy, które zostały wypaczone przez pogląd, zgodnie z którym pojawienie się suwerennego państwa narodowego stanowi istotę politycznej nowoczesności i przedstawia unię polsko-litewską jako podręcznikowy przykład „państwa złożonego”.

Niniejszy tom jest pierwszym szczegółowym studium poświęconym procesowi kształtowania się tej unii, jakie kiedykolwiek ukazało się w języku angielskim.