„Dziennik” wybitnego prozaika polskiego, Jana Józefa Szczepańskiego, obejmujący lata 1945-2002 (od wyjścia autora z partyzantki po ostatnie zapisy szpitalne), to nie tylko dzieło literackie o wyjątkowych walorach artystycznych, ale także rzecz o wybitnych walorach dokumentalno-poznawczych, bo portretująca cały okres powojenny do 2002 roku. Jan Józef Szczepański pokazuje, jak wielowarstwowe i barwne było życie w czasach powszechnie uważanych za szare i monotonne.

Pierwszy tom „Dziennika” zawiera zapisy z lat 1945-1956 – od wyjścia autora z partyzantki, przez podjęcie pracy pisarskiej, związki z ludźmi z kręgu „Tygodnika Powszechnego” po rok 1956. Na kartach „Dziennika” znajdziemy i teksty stricte dziennikowe (życie prywatne, autoanaliza, życie rodzinne, opisy środowiska literackiego, podróże, spotkania z ludźmi), i istotne teksty epistolarne