Ogłoszona w 2000 r. „Harmonia cælestis” Pétera Esterházyego stała się prawdziwą sensacją literacką nie tylko na Węgrzech, ale w całej niemal Europie.

Péter Esterházy, potomek jednego z najstarszych i najświetniejszych węgierskich rodów arystokratycznych, jest pisarzem poszukującym nowoczesnych środków wyrazu. W obszernej powieści „Harmonia cælestis” autor opowiada o swoim rodzie i rodzinie – nielinearnie, wieloznacznie, w pełen paradoksów i humoru sposób. Dzieli się wszechstronną i częstokroć bolesną refleksją nad rolą ojca i ojcostwa, a także nad sytuacją syna. Wiele miejsca poświęca opisowi ostatnich dwóch pokoleń rodu, które podobnie jak cała pozostała w kraju po II wojnie światowej arystokracja węgierska, padły ofiarą wysiedlenia. Dowiadujemy się, w jaki sposób przetrwały te lata, zachowując godność i styl, zdobywając jednocześnie wiele rozmaitych doświadczeń. Ten fragment trudnej, powojennej historii Węgier w powieści Pétera Esterházyego został pokazany właściwie po raz pierwszy w literaturze tego kraju.