Włodzimierz Majakowski umarł trzy razy. Pierwsza śmierć miała miejsce w 1930 roku, kiedy (najprawdopodobniej) popełnił samobójstwa. Druga nastąpiła sześć lat później: Stalin wydał jego dzieła w setkach tysięcy egzemplarzy, a poetę ochrzcił największym piewcą epoki radzieckiej. Trzeci raz umarł po upadku komunizmu, gdy żaden Rosjanin, zmuszany do czytania Majakowskiego przez całe dziesięciolecia, nie chciał już o nim słyszeć.

„Stawką było życie” to portret poety otoczonego mitami. Opowieść o człowieku, który po rewolucji 1917 roku stał się bohaterem narodowym: pisał zaangażowane wiersze i malował plakaty propagandowe, ale z czasem coraz bardziej krytycznie oceniał skutki rewolucji. W jego twórczości nastąpił rozdźwięk – Majakowski ze strachem patrzył, w jakim kierunku podąża komunizm. Przeżywał także rozdarcie w życiu osobistym. Jedne z najpiękniejszych wierszy miłosnych w rosyjskiej poezji to te, w których wychwalał swoją muzę, Lili Brik. Legendarny trójkąt między Majakowskim, Lili i jej mężem wszedł na stale do historii literatury.

Bengt Jangfeldt, pisząc biografię Majakowskiego, opierał się na nieznanych wcześniej źródłach, dotarł do archiwów dotychczas zamkniętych. „Stawką było życie” to nie tylko biografia znakomitego poety, ale tekże kronika mrocznych czasów Związku Radzieckiego.