Dwaj pisarze z Belgradu. Ludwig dokonuje zuchwałego plagiatu: podczas programu telewizyjnego prezentuje powieść przyjaciela jako swoje dzieło. Co więcej – publicznie poniża prawdziwego twórcę. Ten jednak nie zrywa znajomości. W pewnym sensie odnajduje się w tej dziwnej sytuacji, odkrywa że jego „ja” jakby się zdublowało. Rozdwojenie narasta…

„Ludwig” to nie tylko znakomite studium „podwójnie złożonej” duszy pisarza, lecz także portret Belgradu, który u Albahariego urasta do symbolu kosmopolitycznej metropolii: królestwa kiczu i miasta ludożercy.