„Ja, inny” to dziennik zawierający zapiski z pierwszej połowy lat dziewięćdziesiątych, przełomowych zarówno dla Węgier, gdzie dokonywała się transformacja, jak i dla Kertésza, który nagle osiągnął wielki sukces pisarski. A zatem – jak sam autor uprzedza w podtytule – mamy do czynienia z „kroniką przemiany”, z zapisem intensywnego poszukiwania przez narratora własnej tożsamości, nowej formy wypowiedzi, miejsca w świecie. To miejsce jednak nie istnieje, ponieważ punktem odniesienia dla Kertésza, wiecznego podróżnika, zawsze będzie to pierwotne przeżycie Holocaustu, o którym tym razem autor mówi tylko marginalnie i bardzo oszczędnie. Nie odnajduje również własnej tożsamości – kończy swój dziennik słowami Rimbauda: „Ja – to ktoś inny”.

Książka ta poprzez swą otwartą formę próbuje odzwierciedlić okres przejściowy, który przypadł na lata 1991-1995. W tym czasie rozkładu bloku wschodniego, stanowiącym również dla mnie samego zasadniczy przełom, trzeba było zadać sobie na nowo pytania, na które odpowiedzi już raz zostały udzielone – tak się nam przynajmniej zdawało.