1966, Kansas. Rodzice zabierają dziewięciomiesięczną Philomenę Ash na basen.

Od tej chwili woda stanie się dla niej całym światem. Lepszym światem, w którym nie ma śmierci, choroby i hipokryzji.

1984, Los Angeles. Pip – jak nazwały ją koleżanki z kadry – zdobywa swoje pierwsze olimpijskie złoto i dostaje spektakularnego załamania nerwowego na podium. „Wow! – myśli, gdy rozlega się hymn narodowy. – To wszystko jest jak jakiś wielki pogrzeb!”

Jej ojciec zginął w wypadku samolotowym, starsza siostra umarła na raka. Matka nie wychodzi z domu, druga siostra to narkomanka, trzecia jest nie do zniesienia idealna.

1996, niedługo przed Igrzyskami Olimpijskimi w Atlancie. Pip łamie sobie bark.

Będzie musiała stawić czoła światu, który znajduje się poza basenem.

Opowieść pływaczki hipnotyzuje. Jest niebanalna, niezwykle obrazowa, wzruszająca, ale niepozbawiona przewrotnego poczucia humoru.