Głośna autobiograficzna opowieść lidera nieistniejącego już tria „The Police”, brytyjskiego muzyka i aktora to rodzaj niezbyt dokładnej retrospekcji, która jest w większym stopniu opisem doznań i przeżyć, niż konkretnych, chronologicznie podanych zdarzeń. Sting wspomina rózgi otrzymane w gimnazjum, romans matki z rudowłosym Allanem, pierwszy rower, pierwszą gitarę, pierwszą dziewczynę, pierwszy oglądany na żywo koncert Jimiego Hendrixa, pierwszy wytrysk i moment, w którym zachwycił się muzyką Beatlesów. Opowieść prowadzi z pozycji dorosłego mężczyzny większość dojrzałego muzyka, lecz jego obecne życie, poza kilkoma przywołanymi we wstępie i w zakończeniu krwistymi wspomnieniami (udział w rytualnej ceremonii wymagającej zażycia powodującej narkotyczne wizje mikstury zwanej vegetalem lub ayahuascą) pozostaje tajemnicą.

„Układając przez większość życia piosenki, zawierając w nich to, co dla mnie ważne, nigdy nie myślałem o napisaniu książki. Kiedy jednak skończyłem 50 lat, przyszło mi to do głowy po raz pierwszy. Praca nad Niespokojną muzyką okazała się bardziej twórcza i pochłaniająca niż cokolwiek, co robiłem dotychczas. W ten sposób Niespokojna muzyka zaczęła nabierać kształtu. Ta książka to historia mojej młodości – od dzieciństwa poprzez dorastanie, aż do przedednia mojego sukcesu z the Police. To historia, którą poznało bardzo niewielu ludzi” – napisał o swojej autobiografii Sting.