„Jestem w stanie łaski. Zabijam. Jestem”. Tak zaczyna się – jak na razie ostatnia – wydana w 2002 roku powieść Marielli Mehr „Oskarżona”. Stanowi ona część trylogii poświęconej przemocy: jej narodzinom i skutkom. W centrum stoi pytanie: jak ofiara przeistacza się w sprawcę. Oskarżona to historia morderczyni i podpalaczki Kari Selb opowiedziana jej własnymi słowami. Stajemy bezbronni wobec przejmującej grozą opowieści, w trakcie której Kari, pragnąc przekonać psycholożkę sądową o swojej całkowitej poczytalności, odkrywa dawno wyparte wspomnienia. Tylko ona mówi. Prowadzi paradoksalną walkę o respektowanie stworzonych przez siebie strategii przetrwania poza normami społeczeństwa, które wydało ją na pastwę przemocy. Opowiada, jak niszczenie pomagało jej żyć. Obecność i narastający strach psycholożki, pozbawionej w tej książce głosu, wyczytujemy jedynie ze słów Kari. Poraża siła tego języka. Rozmiar zniszczenia i samotności. Pragnienie miłości splecione z okrucieństwem. I budząca grozę normalność obłędu. Kari ma swoją „siostrę” w realnym świecie – jest to tak zwana „garażowa morderczyni” skazana w 2001 w Szwajcarii na dożywocie za dwa mordy na kobietach i liczne podpalenia. Mariella Mehr powiedziała w jednym z wywiadów, że jej mordujące bohaterki mogłyby być jej alter ego. Że wyobraża sobie, iż mord może przynieść choć na chwilę wyzwolenie. I że pisanie ratuje ją być może przed nim.