Viridiana

Nagrodzona Złotą Palmą 1961 historia młodej zakonnicy Viridiany, której wizyta u wuja Don Jaime inicjuje ciąg niefortunnych zdarzeń. Oszukana, napastowana odrzuca zakonny welon i oddaje się doczesnym przyjemnościom. Mimo, że frankistowski rząd przywrócił reżysera do łask przez 16 lat film pozostawał na indeksie. Nie pomagał w tym fakt, że słynna scena z przekształceniem ostatniej wieczerzy w pijacką orgię zwróciła również uwagę Watykanu. Dziennik „L’Osservatore Romano” nazwał dzieło hiszpańskiego twórcy „bluźnierczym”, w Hiszpanii zaś premiera odbyła się dopiero po śmierci Franco. Bunuel miał wówczas 77 lat. „Nie jestem bluźniercą – miał powiedzieć po premierze – ale papież Jan XXIII jest lepszym sędzią w tych sprawach niż ja”.

Anioł zagłady

Druga po Viridianie produkcja wygnanego z Hiszpanii Bunuela w ramach triumwiratu Bunuel/Alatriste/Pinal miała początkowo nazywać się Wygnańcy z ulicy Providence. Hiszpański reżyser użył jednak tytułu niedokończonej sztuki swojego przyjaciela José Bergamína i tak Outcasts from Providence Street stały się Aniołem zagłady. Bergamin, również wygnany przez frankistów z Hiszpanii oparł sztukę na idei specyficznego przyjęcia, którego goście nie mogą opuścić z nie do końca wyjaśnionych przyczyn. Jak na surrealistę przystało Bunuel włączył w fabułę demony przywoływane przez obecnego w pomieszczeniu okultystę, owce i niedźwiedzia, które wdarłszy się do pokoju zostają pożarte, morfinę, śmierć i samobójstwo. Kiedy wszystkim udaje się wyzwolić z motającego ich zaklęcia, Bunuel wiąże bohaterów jeszcze raz, tym razem w kościele. Koncepcja przyjęcia, którego nie można opuścić była głównym powodem zakazu dystrybucji filmu w sowieckiej Rosji.

Szymon Pustelnik

Trzecia po Viridianie i Aniele Zagłady część trylogii religijnej Bunuela oparta jest o historię Szymona Słupnika, zwanego też Stylitą od greckiego słowa stylos. Najsławniejszy z 3 znanych hagiografii mnichów-stylitów spędził na platformie wielkości 2 metrów kwadratowych ponad 39 lat. Zmarł we wrześniu 459 r. i został pochowany z niezwykłą atencją przez patriarchę Antiochii, sześciu biskupów, gubernator cesarski i niezliczoną liczbie wiernych. Pod słup Szymona hiszpański reżyser przyprowadza korowód barwnych postaci: karła-pastuszka z matką, przystojnego i próżnego księdza, kalekę bez rąk i trzykrotnie szatana w różnych postaciach. Kuszącą jest między aktorka Silvia Pinal występująca obok Claudio Brooka we wszystkich częściach tryptyku. Film otrzymał nagrodę jury na festiwalu w Wenecji w 1965 r.

Pies andaluzyjski

Sztandarowe dzieło ruchu surrealistycznego lat 20., owoc współpracy Luisa Bu?uela z Salvadorem Dali. Jako film nie ma ani fabuły ani chronologii, jest raczej próbą przeniesienia na ekran popularnej wówczas koncepcji Freuda o „wolnym strumieniu świadomości”. Co zostaje z obrazu to poszczególne sceny, „wytwory psyche” jak nazywał je Dali, czyli ręka z obłażącymi ją mrówkami czy skalpel przecinający gałkę oczną. W scenie tej tak naprawdę widzimy dłoń Bunuela i martwe cielę, ale została tak oświetlona, że wydaje nam się, iż twarz jest ludzka. Manipulacja obrazami wiąże się z fascynacją obu artystów dziełami Vermeera, opowiadaniami Lorki i Jiméneza. A przede wszystkim psychoanalizą, która – jak mówił hiszpański reżyser „może być jedynym kluczem do analizy zaszytych w filmie symboli”. Oboje występujących w filmie aktorów popełniło samobójstwo. Batcheff przedawkował veronal w paryskim hotelu a Mareuil dokonała samospalenia na placu Périgueux w Dordogne.