To już legendarna książka, wydana po raz pierwszy w Ameryce w 1967 roku, w Polsce obrosła wśród miłośników fantastyki i dobrej literatury pewnym mitem, zwłaszcza, że w latach 80. ukazało się u nas wydanie podziemne. W listopadzie minęło 35 lat od pierwszej edycji i w Stanach Zjednoczonych i w Anglii ukazała się edycja rocznicowa. Książkę Ellisona wydano dotąd w łącznym nakładzie kilku milionów egzemplarzy i przetłumaczono na kilkanaście języków, w tym chiński. Ta najsłynniejsza antologia science fiction wszech czasów, została nagrodzona kilkoma statuetkami Hugo i Nebula oraz licznymi nagrodami krajowymi. Ta książka udowadnia, że fantastyka może być literaturą przez duże L, a nie tylko gettową literaturą popularną. To książka dla wszystkich, to fantastyka, ale nie znajdziecie tu statków kosmicznych i ufoludków – tylko przejmujące wizje nie tak znowu odległej przyszłości, odkrywające mroczne strony ludzkiej duszy. Składają się nań 33 opowiadania 32 autorów, wśród nich takie sławy jak Philip K. Dick, J.G. Ballard, Brian W. Aldiss, Harlan Ellison, Robert Silverberg, Samuel R. Delany, R.A. Lafferty, Frederik Pohl, Poul Anderson, Fritz Leiber, Larry Niven. Nie brak amerykańskich pisarzy głównonurtowych, jak Robert Bloch, Carol Emshwiller, Norman Spinrad, Miriam Allen deFord czy Howard Rodman. Najgłośniejszym tekstem antologii jest krótka powieść Philipa Jose Farmera „Jeźdźcy purpurowej doli”, zajmująca 1/5 objętości tomu, w której autor, awangardowym językiem, pełnym gier słownych – już 35 lat temu – zapowiedział zjawisko globalizacji ekonomii i kapitału oraz ostrzegał przed nadejściem ery korporacyjnej szczęśliwości dla wszystkich. Takiej fantastyki, o takim stężeniu problemów i ostrości poruszanych tematów, jeszcze w Polsce nie było.