Etgar Keret nazywany bywa przez krytykę „skandalistą z Tel Awiwu”, „izraelskim Quentinem Tarantino”, „mistrzem paradoksu i zwięzłości”. Porównuje się go do Topora, Viana, Cortazara.

Jego pełne czarnego humoru opowiadania tylko pozornie zakorzenione są w banalnej codzienności – kryją w sobie niepokojącą, surrealistyczną i groteskową wizję świata. Odwołując się do poetyki wideoklipu, kolażu, do języka ulicy, autor potrafi niezwykle przenikliwie mówić o śmierci, samotności, nieodwzajemnionych uczuciach swych wrażliwych, wewnętrznie zaplątanych bohaterów.