Frida Kahlo i Diego de la Rivera, malarze meksykańscy. Obydwoje eksperymentowali z formą, szokowali nowatorstwem i łamaniem tabu kulturowego. Inspiracji szukali m.in. w kubizmie, surrealizmie i sztuce przedkolumbijskiej. Poza wspólną pasją łączyły ich idee: Diego i Frida realizowali wzorzec artysty politycznie zaangażowanego. Obydwoje należeli do Komunistycznej Partii Meksyku. W 1937 roku ich rezydencja stała się azylem dla Lwa Trockiego, po jego ucieczce ze Związku Radzieckiego. Ona – wątła, drobna, wydawała się jeszcze niższa przy nim – postawnym, tęgim mężczyźnie. Gdy w 1929 roku postanowili zalegalizować swój związek, ojciec Fridy stwierdził, że będzie to „ślub słonia i gołębicy”. Środowisko artystów również sceptycznie odniosło się do pomysłu małżeństwa młodej dziewczyny i czterdziestokilkuletniego Rivery, znanego z licznych romansów.

„Diego i Frida” to podróż do świata plejady artystów awangardowych. Le Clézio pisze nie tylko o sztuce eksperymentalnej i zafascynowaniu rewolucją, lecz także o doświadczaniu samotności i cierpienia.