Jak w przypadku większości książek Müller, trudno i tutaj mówić o tradycyjnie rozumianej akcji. Rzeczywista akcja toczy się w głowach bohaterów. Autorka opisuje zdarzenia w świecie widzianym z perspektywy obcego spojrzenia – spojrzenia, dla którego to, co znajome, pod wpływem strachu, zaszczucia, bliskości śmierci staje się obce; zadziwia, ale przede wszystkim paraliżuje. Świat jest pułapką: pełną zagrożeń bądź zapowiedzi katastrofy. Ale choć życie bohaterów jej opowieści budzi przerażenie i współczucie, ich samych Müller nie idealizuje. Są często równie chorzy i odrażający jak system, w którym żyją. Kronice prób ucieczki z totalitarnego więzienia towarzyszy proces niszczenia przyjaźni, miłości i nadziei. Przejmująca opowieść o sztuce odchodzenia.