Film-legenda, określony przez władze jako „najbardziej antykomunistyczny film w historii PRL”, i stał się bezpośrednią przyczyną rozwiązania zespołu „X” Andrzeja Wajdy. Rok po jego nakręceniu Ryszard Bugajski wyjechał z Polski. Premiera miała miejsce dopiero w roku 1989 na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i wówczas „Przesłuchanie” otrzymało nagrodę dziennikarzy i publiczności. Uhonorowano również aktorów – Nagrodą dla Krystyny Jandy na MFF w Cannes (1990) i Nagrodą Specjalną Jury „Złote Lwy Gdańskie” dla Krystyny Jandy, Janusza Gajosa i Anny Romantowskiej, na FPFF w Gdyni (1990). Scenariusz filmu opublikowany został w roku 1981 w „Dialogu”, jednak reżyser realizując go zrezygnował z całego wątku współczesnego i skoncentrował się na pobycie bohaterki w więzieniu. W jednym z wywiadów Bugajski powiedział: „Przesłuchanie” to był mój manifest. Pokazałem tam mój stosunek do rzeczywistości, która mnie otaczała przez większą część życia, a która tak dalece odbiegała od moich potrzeb, od moich wyobrażeń o tym, jak powinno być. (…) Mój film jest manifestem człowieka, który chce być wolny bez względu na cenę, jaką musi zapłacić. Nie sądzę, żeby był to film możliwy do zrobienia tylko w Polsce. Walka o wolność indywidualną jest wszędzie, tyle że w demokratycznych krajach nie przybiera ona tak drastycznych form.” Początek lat pięćdziesiątych. Antonia Dziwisz, jeździ z zespołem po kraju, dając występy przed robotniczą i wiejską publicznością. Podczas jednego z wieczorów, krótko po kłótni z mężem, Konstantym, Tonia zostaje upita w restauracji przez dwóch mężczyzn, a następnie przewieziona do więzienia. Zaczyna się długotrwałe, beznadziejne przesłuchanie Toni.