Film „Duke of Burgundy. Reguły pożądania” zniewala nasze zmysły znacznie skuteczniej niż „Pięćdziesiąt twarzy Greya”. Opowieść o dwóch kobietach, które w domku na prowincji zabawiają się w panią i służącą, w fascynujący sposób łączy tajemniczość, seksualność i czarny humor. Nowy film Petera Stricklanda to równie imponujący popis filmowego rzemiosła, co zrealizowane przez niego kilka lat temu „Berberian Sound Studio”. O ile jednak tamto dzieło stanowiło przewrotny hołd dla starych włoskich horrorów, o tyle „Duke of Burgundy…” finezyjnie i kapryśnie bawi się formułą dawnego kina erotycznego. Choć film niemal w każdej scenie emanuje seksualnym napięciem, na ekranie ani przez chwilę nie uświadczymy zupełnej nagości. Erotyzm pozostaje tu zaklęty przede wszystkim w wymyślnych kostiumach, które przygotowała znana ze współpracy z Peterem Greenawayem Andrea Flesch. Wystarczy rzut oka na wykorzystane w filmie gorsety i pończochy, by uświadomić sobie absurdalność komunału, że nie szata zdobi człowieka.