Rodzinę Miśki Pietkiewicz trudno określić mianem pospolitej. Największą dumą taty jest mocna głowa i wysoka jakość produkowanego przez niego bimbru. Mama od lat beznadziejnie marzy o prawdziwym segmencie pokojowym i prowadzeniu kiosku z gazetami. Babka Bronia z rozrzewnieniem wspomina swoją karierę suflerki w teatrze i budzi powszechny szacunek w dni wypłaty renty, a wujek Roman do perfekcji opanował sztukę uwodzenia i tylko Temida nie chce ulec jego czarowi. Miśka dorasta w epoce kanek na mleko i chronicznego braku papieru toaletowego. Jej dzieciństwo przesycone jest zapachem samogonu i rozświetlone blaskiem kineskopu telewizora, zdobytego przez wuja w niejasnych jak zwykle okolicznościach; jej dojrzewaniu „towarzyszy” ogród pana Sybiduszki, miejscowego strażaka. Pewnego dnia Miśka wsiada w niebieski autobus, wyposażona w obrazek Najświętszej Panienki, butelkę bimbru i słoik smalcu, by wyruszyć na podbój wielkiego świata. Czy dojedzie tam, gdzie chce dotrzeć – do domu?