Nonkonformizm, ironia, intelektualna prowokacja – to główne cechy nowej powieści popularnego rosyjskiego prozaika „postmodernisty”, znanego już w Polsce z takich utworów, jak „Rosyjska piękność” czy „Encyklopedia duszy rosyjskiej”.

„Dobry Stalin” to oparte na wątkach autobiograficznych rozliczenie z rzeczywistością sowieckiego imperium lat 50.–70. XX wieku, swoista „Bildungsroman”, skandalizująca i chwilami szokująca obyczajowo powieść o dojrzewaniu pod opiekuńczymi skrzydłami „dobrego Stalina” i jego pogrobowców. Swoista perspektywa, z jakiej narrator oglada ową rzeczywistość – świat ówczesnych notabli życia politycznego (ojciec autora był wysokim funkcjonariuszem radzieckiej dyplomacji) – i jego konfrontacja z egzystencją „szerokich mas społecznych”, atmosfera wiecznego lęku i zagrożenia, tworzą pełne wyrazu i wymowne obrazy, stając się jednocześnie manifestacją nieposkromionego indywidualizmu autora. W książce pojawiają się też interesujące wątki polskie.