„Trzecia wyprawa krzyżowa obrosła w wiele legend, zaś postać jej głównego, a od sierpnia 1191 roku jedynego przywódcy, króla Ryszarda Lwie Serce stanowi ikonę krucjat. Rzeczywiście – przez krótki (zaledwie szesnaście miesięcy) okres pobytu Ryszarda w Ziemi świętej, wydarzyło się tak wiele rzeczy, że można by nimi obdzielić kilka, jeśli nie kilkanaście innych wypraw wojennych. Niewiarygodna energia angielskiego króla, jego bezprzykładne męstwo, graniczące z szaleństwem, zjednały mu uznanie nie tylko u swoich, ale także, a może przede wszystkim – u wrogów. Kronikarze obu stron podkreślają estymę, jaką darzył go Saladyn oraz przyjaźń między chrześcijańskim królem a bratem sułtana, Al-Adilem. Wiele w tym przesady, ale też i nieoczekiwanie wiele prawdy. Postać Ryszarda pięknie i celnie scharakteryzował angielski historyk Steven Runciman: Był złym synem, złym mężem i złym królem, ale dzielnym i znakomitym rycerzem”
(S. Runciman, Dzieje wypraw krzyżowych, t. III).

Pośród gorących piasków, nieokiełznanych pustynnych żywiołów, w towarzystwie sławnych postaci historycznych, jak Lwie Serce, Saladyn, Malik al-Adil, Konrad z Montferrat, Sinan z Basry i wielu innych, rozgrywają się losy grupki rycerzy z powieści „Łzy Nemezis” Rafała Dębskiego. Walczą nie tylko o przetrwanie w okrutnych czasach na okrutnej ziemi, nie tylko o odzyskanie dostępu do grobu Chrystusa i umocnienie Królestwa Jerozolimskiego. Ich głównym zadaniem staje się pomoc w stoczeniu batalii z potężnym demonem, przywołanym z samego dna otchłani, żądnym krwi przedwiecznym potworem. Jednak są przy tym zmuszeni zetrzeć się także z własnymi słabościami, a w trakcie zmagań muszą wreszcie dostrzec, że źródłem najgorszego zła nie jest najbardziej nawet przerażający wysłannik sił ciemności, ale przede wszystkim my sami.