Pewnego dnia młody Rumun studiujący w Paryżu dowiaduje się, że jest poważnie chory, i trafia do nadmorskiego sanatorium. Nawiąże tam znajomości i przyjaźnie, będzie świadkiem umierania bliskich, w końcu zdobędzie, a potem okrutnie, właściwie bez powodu, odrzuci miłość. W tej książce nie dzieje się wiele, ale o jej atrakcyjności decyduje co innego: wewnętrzny dramatyzm i intensywność opisu świata, który pod piórem Blechera, na pozór powściągliwym, odrealnia się i ukazuje na moment swoje niezrozumiałe, przedziwne oblicze. Podobnie jak u innych mistrzów modernistycznej prozy – ale nie tak samo.

Blecher oparł fabułę „Zabliźnionych serc” na własnych doświadczeniach. W 1938, rok po ukazaniu się powieści, zmarł po wieloletniej chorobie.