Tajemnicza relikwia, której naukowcy nie potrafią wyjaśnić; cud, który zdarzył się w XVI wieku; świadek objawienia, którego kanonizację ktoś chce wstrzymać… „Objawienie” to książka utrzymana w konwencji „dan-brownowskich” powieści osnutych wokół historii i tajemnic Watykanu, ale została napisana przed „Kodem Leonarda da Vinci” (2001). Modne i popularne połączenie historycznych faktów i wydarzeń z literacką hipotezą i domysłem oraz intrygą kryminalną.

12 grudnia 1531 r. Matka Boska z Gwadelupy objawia się biednemu Indianinowi azteckiemu, Juanowi Diego, a jej obraz utrwala się na jego tunice. Czterysta lat później Watykan prowadzi proces kanonizacyjny Indianina, co stanowi temat wewnętrzych polemik w łonie kościoła. Źródłem ekscytacji jest sprawiająca wrażenie cudownej indiańska szata: oczy wizerunku Matki Boskiej zdają się być żywe. Watykański wysłannik, kardynał Damiano Fabiani pojawia się w gabinecie znanej okulistki, Nathalie Krantz i zleca jej przeprowadzenie naukowej ekspertyzy tuniki. Badanie prowadzone przez tę ateistkę i Żydówkę z pochodzenia, zdaje się dowodzić prawdziwości cudu. Papież Jan Paweł II decyduje (2002 r.) o kanonizacji Juana Diego.

Pikantna i sensacyjna fabuła tej powieści nawiązuje do autentycznych wydarzeń i faktów. Opisywana w powieści tunika od początku XX wieku jest przedmiotem wielu badań naukowych prowadzonych przy użyciu specjalistycznego sprzętu. Do tej pory żaden z badających tunikę światowej sławy naukowców nie potrafił rozwiązać zagadki jej powstania, jak również tajemnicy ukrytej w oczach Madonny.

„Włókna z tuniki nie zawierają żadnego znanego barwnika pochodzenia mineralnego, roślinnego, zwierzęcego lub syntetycznego” — prof. Richard Kuhn, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii, 1936

„Obraz nosi wszelkie znamiona fotografii” — eksperci z Kodaka, 1963

„Zdjęcia w podczerwieni nie uwidoczniły żadnych śladów pędzla ani kleju” — biofizycy P. Callaghan i J. Smith, 1979