Narratorka „Świętej nocy” podejmuje swą opowieść w miejscu, gdzie zakończyła się poprzednia książka marokańskiego autora, „Dziecko piasku”. Tam androgyniczna postać Ahmeda/Zahry była bohaterką i zarazem jednym z narratorów snujących opowieść o dziewczynie uwięzionej w społecznej roli mężczyzny. Rozdarta między dwie tożsamości, badała ich granice, zuchwale poszukiwała odpowiedzi na pytanie, kim naprawdę jest. Tu Zahra powraca wewnętrznie scalona, pewna swej kobiecości, poszukująca dla siebie spełnienia i wolności. Kiedy przepełniona nienawiścią i goryczą ucieka z domu, wkracza w świat zmysłów i zakazanych doznań. Ciekawość i pragnienie eksploracji zawiodą ją bardzo daleko, w rejony, których istnienia wcześniej nie podejrzewała…

Język Ben Jellouna ma potężną moc stwarzania zapadających w pamięć obrazów, przede wszystkim jednak zawiera niezwykły ładunek poezji. W „Świętej nocy” poetyckość idzie w parze z baśniową strukturą i transgresyjnym charakterem opowieści, tworząc jedyny w swoim rodzaju tekst o uniwersalnym przesłaniu. W 1987 roku autor otrzymał za tę powieść Nagrodę Goncourtów i był wtedy pierwszym pisarzem pochodzącym z Maghrebu wyróżnionym tą prestiżową nagrodą.