„Bez przerwy pić też się nie da, więc się dokształcam.” W tym jednym zdaniu, wypowiedzianym podczas spotkania z czytelnikami w restauracji „Leśna” w Kersku wiosną 1984 roku, jest cały Bohumil Hrabal. Dowcip, przekora, autoironia – to cechy charakterystyczne jego pisarstwa. Gdy towarzyszył im także szczególny poetycki liryzm, nieco surrealistyczne widzenie świata i całkowite utożsamienie się autora ze swymi bohaterami – a więc niemal zawsze – mieliśmy do czynienia z hrabalowskimi arcydziełami, jak „Obsługiwałem angielskiego króla” czy „Zbyt głośna samotność” – pisze w posłowiu do „Pięknej rupieciarni” Aleksander Kaczorowski.

„Piękna rupieciarnia” to opracowany przez Aleksandra Kaczorowskiego oraz znakomicie przez niego i Jana Stachowskiego przetłumaczony „Hrabala portret własny”: zbiór niepublikowanych wcześniej w Polsce esejów, szkiców i wywiadów z czeskim pisarzem. Wyjątkowa, niezwykle osobista książka.