Maria Janion rekonstruuje fakty, przybliża literackich bohaterów, wreszcie przygląda się stereotypom. Szkicuje barwne losy Berka Joselewicza i przedstawia wysiłki Mickiewicza na rzecz utworzenia Legionu Żydowskiego, a także silną wiarę poety w „tajemniczą więź, łączącą naród polski z narodem Izraela”. Mickiewiczowski Jankiel, który „Ojczyznę jako Polak kochał!” (jego pierwowzorem był prawdopodobnie Joselewicz), znalazł swoje miejsce w uniwersum polskiej wyobraźni zbiorowej, ale na kształtowanie się stereotypu Żyda znacznie silniejszy wpływ miała wizja Zygmunta Krasińskiego. Jego „Nie-Boska Komedia” została zainspirowana poglądami księdza Ludwika Alojzego Chiariniego, domowego nauczyciela Krasińskiego, który w swym dziele „Teoria judaizmu” (1830) pisał, że Talmud reprezentuje „najbardziej uciskający despotyzm religijny, najbardziej wyrafinowane oszustwo, najbardziej bezczelną nietolerancję” oraz przywoływał oskarżenia Żydów o mord rytualny.

Pisma podobnych Chiariniemu obłudników, głoszących chęć „polepszenia losu starozakonnych”, zawierają wiele pomysłów na rozwiązanie „żydowskiego problemu”. Calek Perechodnik i Imre Kertész, o których pisze autorka w ostatnich rozdziałach, dożyli realizacji owych pomysłów. W ich tragicznych życiorysach „Bohater, spisek, śmierć” zyskały najprawdziwszą i ostateczną realność.