Książka Joanny Papuzińskiej nie jest klasyczną rozprawą historycznoliteracką, nie ma w niej ani hermetycznego języka, ani właściwych współczesnej humanistyce nowinkarskich koncepcji interpretacyjnych. Przeciwnie: Papuzińska jest gawędziarzem, omawia polską fantastykę literacką z pasją, werwą i humorem, porywa i zachęca swojego czytelnika do sięgania po analizowane tytuły, a śledząc ścieżki powiązań między literaturą polską i obcą wydobywa oryginalność rodzimej twórczości, jej zakorzenienie w tradycji ludowej i narodowym modelu kultury.