„Fikcje”, „Alefy”, „Księgi piasku”, „Doskonałe próżnie”, „Wielkości urojone”, „Zamki krzyżujących się losów”, „Niewidzialne miasta”, „Sumienia słów”, „Prowincje ludzkie”.

Borges, Lem, Calvino, Canetti.

Płonące biblioteki. Zimową nocą podróżni.

Czasami literatura opisuje samą siebie. Pisanie staje się tematem.

Istnieje pewien boczny, dyskretny nurt na pograniczu prozy i publicystyki, fantastyki i realizmu. Apokryfy. Opisywanie książek wymyślonych. Analizy sztucznych snów.

Pisanie o rzeczach podwójnie nieistniejących.

Podwójne fikcje. Sajens fikcje.

„Jest gdzieś w wyobraźni autora i zarazem czytelnika, a więc u autora-czytelnika, miejsce, gdzie powstają pomysły na nieistniejące książki.Nie zawsze trzeba podejmować się ich realizacji. Czasami wystarczy zabawić się samą możliwością ich istnienia.Uchylić rąbka potencjalności…Przeskoczyć o jeden poziomi zaprosić czytelnika do krainy na pograniczu czytania i pisania. Wtedy pojawiają się książki w książkach, teksty w tekstach. Albo wizje, w których literatura i jej mechanizmy stają się siłą napędową, czy wręcz budulcem świata przedstawionego.

Takie właśnie są Sajens fikcje…”

Wojciech Szyda