Głęboka psychologiczna powieść, która łamie stereotypy na temat płci, dominacji i seksualności.

Zenia, główna bohaterka, jest prawdziwą femme fatale.

Pragnie zniszczenia, spalonej ziemi, rozbitego szkła. Jest piękna, inteligentna, na przemian przebiegła i wrażliwa. Niegdyś mocno skrzywdziła trzy przyjaciółki – Roz, Tony i Charis. Podstępnie zdobyła ich współczucie, a potem uciekła z ich mężczyznami. Teraz trzy kobiety z ulgą uczestniczą w jej pogrzebie – Zenia odeszła, tym razem na dobre. Ale czy na pewno? Niespodziewanie Zenia wkracza majestatycznym krokiem do restauracji, w której jedzą wspólny lunch. Pojawia się nagle, by siać zniszczenie, ale im więcej dowiadujemy się o niej, tym więcej mamy pytań. Czy rzeczywiście jest ona czystym złem, wyrachowaną postacią, czy może zagubioną duszą potrzebującą pomocy? Kto naprawdę zasługuje na nasze potępienie – Zenia czy niewierni mężczyźni? Czy Zenia wykorzystuje walkę płci, by zrealizować własne cele? A może jest aniołem, który ratuje kobiety przed złymi mężczyznami?

Ich trójka umawia się na lunch raz w miesiącu. Uzależniły się od tego. Nie mają z sobą wiele wspólnego poza katastrofą, która je połączyła – jeżeli Zenię można nazwać katastrofą. Z czasem stały się wobec siebie lojalne, esprit de corps. Tony polubiła te kobiety; uważa je za bliskie przyjaciółki lub kogoś w tym rodzaju. Są rycerskie, mają blizny po bitwach, przeszły przez ogień, każda z nich wie teraz o drugiej rzeczy, których nie wie nikt inny.

Spotykają się więc regularnie niczym wdowy wojenne, starzejący się weterani albo żony żołnierzy zaginionych podczas akcji. Jak bywa z takimi grupami, przy stole znajduje się więcej osób, niż można by pomyśleć.

O Zeni jednak nie mówią. Już nie, od czasu, kiedy ją pochowały. Jak twierdzi Charis, mówienie o niej mogłoby zatrzymać ją na ziemi. Tony twierdzi, że ona źle wpływa na trawienie, a Roz powtarza, po co poświęcać jej czas na antenie.