Nazistowski literat i jego francuski biograf, który odkrywa prawdę o nikczemnej przeszłości pisarza. Wiedeński złodziej planujący zabójstwo króla dzielnicy. Przybyły w połowie dziewiętnastego wieku do Nowego Jorku irlandzki wieśniak, marzący jedynie o uczciwym życiu. Agent carskiej Ochrany, ucieleśnienie zdrady. Dwanaście opowiadań Moniki Piątkowskiej to dwanaście podróży w głąb ludzkich umysłów. Bohaterowie „Nikczemnych historii” pochodzą z różnych epok i środowisk, ale pod jednym względem są do siebie podobni – dopuścili się zbrodni i muszą teraz zmierzyć się z prawdą o samych sobie. Pojęcie zbrodni, którym posługuje się Piątkowska, nie mieści się w definicji zawartej w prawie karnym. Owszem, w „Nikczemnych historiach” mówi się o przestępstwach kryminalnych, ale także o gwałcie na własnej pamięci i grzechu ślepoty. Zbrodnia, zdaje się mówić autorka, to doświadczenie powszechne, wpisane w każdy ludzki los. „Nie, nie wyjawię, co się stało tamtego ranka, niech każdy domyśli się tego sam: to, co nosi w sobie, ukryte pragnienia i prawdziwa natura, podsuną mu jego własną odpowiedź” – tak kończy swoje wyznanie bohater jednego z opowiadań. Zdania te mogą być mottem dla całej książki.