Literackie wyzwanie dla twórcy i tłumacza, ale także i czytelnika, który fragment po fragmencie rozwikłuje narracyjną łamigłówkę wędrówek i wspomnień Marii Clary, tych prawdziwych i tych zmyślonych, obrazów które przywołuje, gdy jej ojciec umiera w szpitalu.

Tytuł nawiązuje do słynnego wiersza Dylana Thomasa „Do not go gentle into that good night”, a i sam Antunes nazywa tę książkę poematem. I bez wątpienia jego styl coraz bardziej zbliża się do poezji w poszukiwaniu doskonałości formy. Autor tak mówi o swojej prozie w jednym z wywiadów dla „Jornal de Letras”: „coraz częściej staram się traktować ją jak poezję. Zarówno jeśli chodzi o powściągliwość w doborze słów, jak i o to by pozwolić im błyszczeć ich wewnętrznym blaskiem”.