„Człowiek z Nazaretu” to obok „Mechanicznej pomarańczy” chyba najsłynniejsza książka Burgessa. Wcześniej na podstawie jego scenariusza Franco Zefirelli nakręcił film i serial „Jesus of Nazareth”.

Wydawać się może dziwne, że taki liberał (lewicowy?) jak Burgess pisze o Chrystusie, pewnie bluźni. A tymczasem w książce Burgessa nie ma prowokacji ani bluźnierstwa, a nawet odstępstwa od chrześcijańskiej ortodoksji, jednakże – jak pisze tłumacz Robert Stiller – w tych granicach nie znam nic bardziej wyzywającego: gdyż w najzupełniej ortodoksyjnych sytuacjach Burgess ujawnia prawie bez anachronizmu ich szczegółowe i ludzkie implikacje. A przy tym jest to książka ostra śmiała, sensacyjna, w której Jezus nie jest figurką z dewocjonaliami, ale bardzo rzeczywistym, pełnym człowiekiem, z jego pięknem ale i wadami, z jego aniołami i demonami. Ewangelia ma cały legion modernizacji. Ale wśród nich ta jedna zaskakuje odkrywczością z pozycji… powściągliwie sceptycznych