W twórczości Fitzgeralda często znajdują wyraz elementy autobiograficzne – burzliwe małżeństwo z Zeldą, jej choroba psychiczna i jego alkoholizm – najwyraźniej widoczne i najbardziej przejmujące we wznawianej właśnie powieści. Czasy wydają się prawie dzisiejsze. Samochody, jachty, Hollywood w tle, nowoczesna klinika podszyta psychoanalizą, zimowy rytuał nart, letni – śródziemnomorskiej plaży. I na tym eleganckim tle historia wielkiego uczucia, od przejmującego początku przez rozkwit po katastrofę serca – miłości, która jest losem i tajemnicą. Wspominając książkę i autora, chętnie powtarza się oklepane opinie o straconym pokoleniu lat dwudziestych XX wieku, o erze jazzu i Amerykanach w Paryżu. Niewiele dziś to znaczy. Ciekawsze za to, czy w naszych czasach – dalekich, a wciąż bliskich – mit miłości jako losu i tajemnicy, a więc miłości trudnej, może konkurować z wyobrażeniami XXI wieku, z jego poszukiwaniem psychicznej wygody. Może na powieść Fitzgeralda – wydaną w nowym przekładzie – warto spojrzeć z tej strony?