„Klejnot i wachlarz” opowiada o poszukiwaniach pewnego klejnotu-artefaktu, który z uwagi na swoją atrakcyjność wywołuje powszechne dążenie do jego posiadania. Intrygi dworskie, szpady, pistolety, wachlarze, suknie, konie i karety, arystokracja, zakonnicy i dostojnicy Kościoła, magia i religia, tajemnica, romans – taki jest mniej więcej klimat tego dzieła. Mimo, że książka rozgrywa się w klimacie awanturniczo-przygodowym, z pozoru łatwym i przyjemnym i obfitującym w pojedynki, historie miłosne, zdrady i intrygi, to jest ona tak naprawdę przeznaczona raczej dla czytelnika uważnego i wymagającego. Powieść jest bardzo „gęsta” fabularnie; występuje w niej bardzo duża liczba faktów, postaci, nazw własnych. Nie da się zrozumieć rozgrywanej intrygi z jednym okiem utkwionym w książce, a drugim w ekranie telewizora. „Klejnot i wachlarz” to przykład właśnie literatury ambitniejszej, proponującej czytelnikowi rodzaj literackiej gry, zabawę konwencją, aczkolwiek nie jest tak zagmatwana jak choćby „Baudolino” Umberto Eco i łatwiej się ją czyta. Powieść jest bogato ilustrowana śmiałymi grafikami autorstwa Jarosława Musiała, doskonale oddającymi klimat powieści.